Kryeministrja britanike, Theresa May shkon tashmë në pushimin tradicional të pranverës në Parlament, që përfundon të martën pas Javës së Shenjtë, për të luajtur ato pak letra që u mbeten në duar mbi Brexit pas shtyrjes së re fleksibël, por me kusht, të imponuar nga udhëheqësit e te 27-ve në Bruksel.

Këto janë letrat për t’u luajtur në shanset e një kompromisi me opozitën laburiste të Jeremy Corbyn ose të paktën një copë marrëveshjeje për të kaluar në Westminster – pas një serie të gjatë të dështimeve – ndoshta brenda një kohe shumë të shkurtër të dobishme për të shmangur të panjohurën e një pjesëmarrjeje thuajse të qartë të mbretërisë në votimin europian.

Shtyrja e përcaktuar nga samiti i BE-së deri më 31 tetor – në afat të shkurtër dhe të gjatë, sipas zgjidhjes së improvizuar natën e rregullimit të  ndarjeve ndërmjet Gjermanisë dhe Francës – në fakt në një farë mënyre, e rihap lojën.

Por, e rihap në errësirë, me një skenar të të gjitha opsioneve të mundshme sërish (nga një Brexit më i butë, në hipotezën e shpërbërjes së Dhomës dhe zgjedhjet e parakohshme politike, një referendum apo edhe revokimin e një gjykate për divorc) , dhe të gjitha pasiguritë problematike.

Sipas medieve në të gjithë vendin kjo është një panoramë para së cilës shfaqet kryeministrja konservatore e shënjestruar nga “poshtërimi” i kushedisatë në selinë europiane.

Me gjithnjë e më shumë hapësirë ​​manovrimi të asfiksuar dhe pa gënjeshtrën e një marrëveshjeje të afërt. Dhe akoma. Në deklaratën e tij pas takimit në Dhomën e Komuneve, May në çdo rast shkon përpara, duke u përqendruar në lodhjen e të tjerëve.

Ajo përsërit se është “shumë e irrituar” sepse ju desh të kërkonte dhe të pranonte shtyrjen e mëtejshme.

Por, ajo thekson se shtyrja deri më 31 tetor është “fleksibël” dhe se e lë Londrën të lirë të largohet në çdo kohë, edhe nëse marrëveshja është ratifikuar. Epilogu që mbetet në sytë e saj  është një fakt “me interes kombëtar” dhe njëkohësisht “një detyrë për politikën”, e thirrur “të respektojë rezultatin e referendumit” të vitit 2016.

Dorëheqjet që po i përplasen në fytyrë nga kolegët ultra brexiteers të partisë, siç janë Bill Cash, Mark Francois ose Steve Baker, nuk i bëjnë përshtypje. As edhe kur një nga rebelët Peter Bone, shkon aq larg sa të deklarojë hapur kandidaturën e Boris Johnson për karrigen e saj.

”Nëse nuk do të largohemi nga BE më 29 mars, faji nuk do te jete i imi, por i skifterëve dhe i atyre që ndihmuan ne thellimin e shumicës për marrëveshjen e tërheqjes së arritur me Brukselin që nga nëntori”, u përgjigj ajo.

Duke vënë në dukje se vendi tani kërkon të përballet me një fazë shtyrjeje, “me të gjitha detyrimet”, por gjithashtu “të gjitha të drejtat e një shteti anëtar”, për të mos përmendur që, megjithatë, kjo pritje mund të shkurtohet.

Për ta bërë këtë, rruga është ajo e “një kompromisi te tërthortë”, përsërit ajo, duke u kthyer mbi të gjitha në brigjet e Partisë Laburiste.

Dhe thirrja është që të “përdorim mirë” kohën e shtyrjes dhe pushimit të Pashkëve.

Pushim gjatë të cilit negociatat me opozitën janë të destinuara të vazhdojnë, siç konfirmon Corbyn duke përcaktuar bisedimet në vazhdim si “serioze”.

Por, jo pa paralajmërimin se qeveria duhet të njohë “dështimin” e strategjisë së saj origjinale dhe të kapërcejë “vijat e kuqe” të përsëritura përsëri nga disa ministra si Liam Fox euro-skeptik kundër qëndrimit të Londrës në një bashkim doganor europian, përcjell Atsh.

Përndryshe, paralajmëron ministri laburist i Drejtësisë, Richard Burgon, rruga për zgjedhje të parakohshme ose një referendum i dytë – të cilët shumë prej atyre që janë pro, rikthehen në Dhomen e Komuneve si një mundësi gjithnjë e më konkrete pavarësisht ”jo”-së së May-it, do të jetë e nevojshme.